‘Οταν το όνειρο σπαρταράει
πάνω στα τζάμια
με καταιγιστική ορμή
και γίνεται η εκκένωση
της σκέψης σπίθα
και ανανεώνεται η παροχή
στο πιο λεπτό συναίσθημα
μια φλόγα στο σκοτάδι
άδειου αρχοντικού
δείχνει τα ίχνη της ζωής
τα χνώτα υγραίνουν τους τοίχους
γύρω της.
Κι εκείνη τρέμει, παίζει, σβήνει
και μετά αναθαρρεί
τότε είναι που αλλάζουνε
του Χρόνου οι τεχνίτες
σκαρφαλωμένοι σε στύλους, την τάση
αποκτά η όραση
την πραγματική της έννοια
αντικρίζει για πρώτη φορά
τα αποκεφαλισμένα της είδωλα
αναγνωρίζει και τα σαράντα κύματα
τα προσπερνά
μ’ ένα νεύμα τ’ αποχαιρετά.
Σοφία Περδίκη
photo: Krzysztof Kieslowski – La Double Vie De Veronique
Σοφία Περδίκη 